سعید دانشجوی تحصیلات تکمیلی است و قصدش را از آمدن به مرز سِرُو (نزدیک ۶۰ کیلومتری ارومیه)، دریافت پیامک اپراتور ترک برای تکمیل نام‌نویسی آزمون تافل با کارت اعتباری خارجی بیان می‌کند؛ ظاهرا افزون بر ارزان بودن نرخ آزمون در ترکیه، کیفیت خدمات رسانی اپراتور خارجی هم در این ماجرا بی‌تأثیر نیست. البته این سکه هم روی دومی دارد؛ جایی که خدمات فوق‌العاده اپراتور خارجی، موجب می‌شود که تبریک ورود به یک کشور دیگر را در جایی دریافت کنیم که در محدوده جغرافیای خودی است!
ماجرای پیامک دریافتی یکی از اپراتورهای وطنی با محتوای تبریک ورود به امارات در خاک ابوموسی (!) از آن دست موضوعاتی است که احتمالا ریشه در گذشته‌های طولانی مدت دارد، ولی احتمالا به این دلیل بدان پرداخته نشده که سفر به این خطه، بسیار دشوار و حتی ناممکن بوده و صد البته تا چندی پیش، هیچ مقام رده بالایی به این بخش از سرزمینمان سفر نکرده تا هم ما و هم اماراتی‌ها یادمان بیاید که چقدر ابوموسی برایمان مهم است!
اکنون در شرایطی هستیم که آمار سفرهای رئیس جمهور به نقاط گوناگون کشور، سه رقمی شده، ولی بی‌گمان، یکی از بارز‌ترین دستاوردهای این سفر‌ها، سفر احمدی‌نژاد به جزیره ابوموسی در ۲۳ فروردین ماه امسال بود که توانست نظر همه رسانه‌های داخلی و خارجی را به نقطه‌ای معطوف کند که برای ایرانیان، دفاع از آب و خاک معنی می‌گیرد و برای اماراتی‌ها، حرکت ـ خواسته یا ناخواسته ـ در مسیری است که انگلیسی‌ها برایشان ترسیم کرده‌اند.
سفری به ظاهر معمولی که زمینه آزادسازی پتانسیل نهفته در دو طرف غائله را در خود نهفته داشت تا از یک سو، بروز واکنش‌های تند همسایه جنوبی و از سوی دیگر، پیگیری تشکیل قطب جدید گردشگری ایران را به دنبال داشته باشد و سرانجام مقدمات حضور خبرنگاران وطنی در جزیره را فراهم کند تا ماجرا با رسیدن پیامکی عجیب به تلفن همراه یکی از تازه راه یافتگان به جزیره، به نفوذ بیگانگان به فضای فرکانسی کشورمان گره بخورد.
بدین ترتیب، ماجرای یک سفر استانی، منجر به کشف نفوذ بیگانگان به فضای تحت حاکمیت کشورمان می‌شود و معاون رگولاری که به نوعی وظیفه پاسداشت این فضا را بر عهده دارد، با تأیید ادعای روابط عمومی اپراتور مربوطه، این رویداد را ناشی از رومینگ اپراتور اماراتی می‌داند و از رایزنی با همسایگان برای امضای پروتکل همکاری برای رفع این مشکل سخن به میان می‌آورد تا این پرسش در ذهنمان شکل بگیرد که اگر نفوذ رخ داده بی‌مجوز بوده، چرا پیگیری قضایی در سطح بین‌المللی در دستور کار قرار نگیرد و اگر مجوز داشته که … ؟!
اکنون کافی است به سراغ اهالی مرزهای شمالی کشورمان برویم تا دریابیم که مثلا در فاصله زیادی به اندازه مسافت شهرستان کلیبر تا مرز آذربایجان، چه بسا پوشش دهی اپراتور همسایه شمالی کشورمان، بیشتر از نمونه‌های داخلی هم باشد تا دستمان بیاید که چگونه اپراتورهای داخلی که سال‌هاست از اتصال به رومینگ بین‌المللی داد سخن سر می‌دهند، قابلیت شکست خوردن از رقبای خارجی در محدوده کشورمان را دارند و اصلا، چگونه است که بیگانگان مدت بسیاری در فضای ایران، فعالیت می‌کنند و ما هنوز واکنشی نشان نداده‌ایم؟
بدین ترتیب با طرح این پرسش، نکات دیگری به ذهنمان راه می‌یابد؛ بنابراین، لازم می‌دانیم که بپرسیم وقتی با متجاوزان داخلی به حریم فرکانسی کشور، همچون استفاده کنندگان از تلفن برد بالا یا بی‌سیم‌های با برد گوناگون به شدت برخورد می‌کنیم، چگونه است که پاسداشتی از مرز‌هایمان در این زمینه نداشته‌ایم و به جایی رسیده‌ایم که یک اپراتور بیگانه در فضای کشورمان، کاری بر خلاف مصالح ملی ما انجام می‌دهد؟
بد نیست به ماده ۸ فصل نخست قانون مدیریت خدمات کشوری نگاهی بیندازیم تا دریابیم که «مدیریت فضای فرکانس کشور» به عنوان نمونه‌ای از امور حاکمیتی برشمرده شده که نقل به مضمون، «تحقق آن موجب اقتدار و حاکمیت کشور است و منافع آن بدون محدودیت شامل همه اقشار جامعه شده» تا با قیاس در ماجرای اخیر، دریابیم که اگر در امور حاکمیتی خودمان تعلل نکرده بودیم، هیچ رومینگی قدرت نفوذ به خاکمان را به دست نمی‌آورد.
شاید هم بد نباشد به جای این پرسش‌ها، به دنبال متولی امامزاده بگردیم تا بپرسیم: چگونه شد که رومینگ با بیگانگان با این مقدار خطا صورت گرفت؟ بپرسیم وقتی رگولاری، حرمت شکنی از جغرافیای کشورمان را جدای از وظایف قانونی خودمان به گردن رومینگ با اپراتورهای آن ور آبی می‌اندازد، چه کسی باید از فضای فرکانسی کشورمان پاسداری کند و سرانجام این که چه هنگامی شاهد کوتاه شدن دست بیگانگانی خواهیم بود که به خاکمان هم نظر دارند، چه برسد به فضای نادیدنی کشورمان؟!
نوشتن دیدگاه